Bura i szał, Aleksandra Zielińska

Zielińską fascynuje szaleństwo, głosy, omamy, życie podporządkowane chorobie: lekom i lawinie halucynacji na zmianę. "Bura i Szał" to w pewnej mierze kontynuacja tematu z "Przypadku Alicji". I tu i tam dostajemy historię choroby.

Bura, która już chyba nawet nie pamięta swojego imienia, bo nikt nie zwraca się do niej inaczej, wraca do rodzinnego domu w czasie szalejącej burzy. Burzy tak gwałtownej, że giną ptaki rzucone wiatrem o okna. I już ten początek, niemal jak z horroru, zapowiada powrót szału.

Historię Bury poznajemy stopniowo. Narratorką jest ona, szalona Bura, która zmienia tematy opowieści, powtarza frazy jak dziecięce wyliczanki, rytmizuje całe fragmenty swojej opowieści, by po chwil urwać wątek. Mocną stroną powieści jest właśnie język, ale Bura myli też tropy, wodzi czytelnika na manowce, daje błędne wskazówki i bezbłędnie gra niedopowiedzeniem. Narracja się rwie, kluczy, powraca, ale w końcu poznajemy historię w całości, choć pewności czy jest prawdziwa mieć nie można. Może jest, a może jest tylko wytworem chorego umysłu?

Przydomek Bura rzekomo pochodzi od koloru włosów, który jest bury i nijaki, ale bura to też reprymenda, a tych dziewczyna musiała się w życiu nasłuchać nie raz i nie dwa. Źle traktowana przez ojca, nie lepiej przez matkę, żyjąca w cieniu udanej (według rodziców) i złośliwej siostry Bura szaleje.  Lista tych, którzy zawinili jest zresztą dużo dłuższa, obejmuje niemal wszystkich. Czy to złe traktowanie było przyczyną choroby, czy choroba powodem fatalnego traktowania? Tak czy inaczej jedyne co Burę spotkało to wykluczenie i właśnie w nim i traumie z dzieciństwa można by szukać źródeł choroby.

Książka broni się mimo wyeksploatowanego tematu. Nie sposób jej zarzucić banału, jest ciekawa, dopracowana kompozycyjnie i językowo i tym razem bez aluzji do "Alicji w krainie czarów". 

Autor: Aleksandra Zielińska
Tytuł: Bura i szał
Wydawnictwo: W.A.B.
Data wydania: 2016